Czy masz czasami wrażenie, że Twoje życie to jeden wielki rollercoaster, a Ty żyjesz jedynie siłą rozpędu? Dni i miesiące zlewają się ze sobą i nie masz pojęcia, jak to się stało, że znów są wakacje? Czy zdarza Ci się nie mieć czasu, by przystanąć na chwilę i zweryfikować, czy w ogóle zmierzasz we właściwym kierunku?

Wiele z nas organizuje swoje dni, prowadząc kalendarz lub tworząc listy zadań do zrobienia na kolejny dzień. Zapisujemy na nich zadania, które chcielibyśmy wykonać i mamy nadzieję, że uda nam się znaleźć na nie czas. Słowo „uda” jest tu kluczowe, ponieważ lista zadań do zrobienia, pozbawiona wcześniejszej analizy, ma takie same szanse na terminowe wykonanie, jak wędrująca sterta ubrań do prasownia lub papierów do przejrzenia. Wszyscy je znamy, prawda? Gdy nie udaje się nam wykonać wszystkich podpunktów, przenosimy je na kolejny dzień, a potem na następny, aż z czasem „dzienna lista” wystarcza nam na na tydzień. Niektórzy po kilku tygodniach prób dochodzą do wniosku, że planowanie jest bez sensu, bo przecież „plany swoje, a życie swoje” albo, że to nie dla nich.

Dlaczego planowanie dnia nie działa?

Spójrzmy prawdzie w oczy – w ciągu jednego dnia nie da się zrobić wszystkiego, nawet mając całą motywację tego świata. Nie jest możliwe, by mając do dyspozycji zaledwie 24 godziny być proaktywnym w pracy, poświęcić czas na zabawę z dziećmi, uprawiać sport, zadbać o rozwój osobisty, a przy tym mieć dom jak z odcinka „Perfekcyjnej Pani Domu”. Nikt jednak nie mówi, że wszystko to musimy wykonać jednego dnia.  Co gorsze, skupianie uwagi wyłącznie na najbliższym dniu, sprawia, że stajemy się bardziej reaktywni, niż proaktywni. Częściej decydujemy się zająć sprawami, które głośniej zabiegają o naszą uwagę, niezależnie od tego, czy są ważne, czy tylko takie udają. Dzień, to zdecydowanie zbyt krótka perspektywa, aby zadbać o siebie i wszystko, co dla nas ważne, dlatego skończ z tworzeniem list zadań na następny dzień i zacznij planować tydzień.

Myślenie w kategorii tygodnia pozwala spojrzeć na życie bardziej strategicznie i znaleźć czas na to, co dla nas naprawdę ważne. Wymusza, abyśmy się na chwilę zatrzymali i świadomie przydzielili swój czas ludziom i sprawom. Co tydzień otrzymujesz nową szansę, aby dać pierwszeństwo swoim wartościom i celom, a nie temu, co najgłośniej krzyczy. Ponieważ nie określamy dokładnej daty wykonania poszczególnych zadań, każdy termin w obrębie danego tygodnia będzie dobry, co daje elastyczność i pozostawia miejsce na zdarzenia niezaplanowane, nagłe i pilne.

Jak zaplanować tydzień w 5 krokach?

1. ZATRZYMAJ SIĘ.

W każdy niedzielny wieczór lub poniedziałkowy poranek, zanim wpadniesz w wir tygodnia, niczym Alicja do króliczej nory, znajdź chwilę tylko dla siebie. Zrób z tego przyjemny rytuał, w ten sposób najszybciej zbudujesz nawyk planowania tygodniowego. Zaparz swoją ulubioną kawę lub herbatę, włącz muzykę, lub wręcz przeciwnie – zamknij się w pokoju i w ciszy zastanów się nad nadchodzącym tygodniem. Tak rzadko, w dzisiejszym świecie mamy okazję, aby się wyciszyć i sprawdzić, co u nas słychać, czego chcemy, do czego dążymy. Zapewnij sobie taką chwilę tylko dla siebie. Wyjmij kalendarz, wydrukuj Planer Tygodniowy (możesz go pobrać zapisując się na mój newsletter na końcu tego artykułu) i zastanów się, co zrobisz z nadchodzącym tygodniem. Jak się dzięki niemu zbliżysz się do życia, którego pragniesz.

Jest takie powiedzenie: „Jeśli chcesz wiedzieć, o czym myślałeś i co robiłeś rok temu – spójrz na swoje dzisiejsze rezulaty”. Każdy tydzień ma znaczenie. Jeśli koncentrujesz się na tym, co ważne, choćby dziś nie było pilne – długoterminowo wygrasz. Na swoją karierę, zdrowie, szczęście rodzinne, przyjaciół, czy charakter nie pracujemy przez 12 miesięcy, pracujemy na nie przez wiele, wiele lat. Dlatego tak ważne jest, aby obrać w życiu kierunek, wybrać właściwe cele i znaleźć narzędzie, które pomoże nam się na tym kierunku utrzymać. Planowanie Tygodniowe jest takim narzędziem.

To dzięki niemu osiągam swoje cele jeden za drugim, a przy tym mam czas na utrzymywanie bliskich relacji z rodziną i przyjaciółmi, na rozwój osobisty, rozkręcanie po godzinach własnej firmy i wolontariat.

2. PRZEJRZYJ SWOJE CELE.

Pamiętaj, że tylko te cele, którymi żyjesz na co dzień, masz szansę zrealizować. Dlatego swoje cele musisz mieć zawsze:

• przed oczami
• na uwadze
• i w kalendarzu.

Pobierz Planer Tygodniowy i zacznij planowanie tygodnia od przepisania swoich celów. Zastanów się i zapisz, co możesz zrobić w tym tygodniu, aby przybliżyć się do ich realizacji? Cele, których nie masz w swoim kalendarzu i w swoich planach na następny tydzień, są jedynie mrzonkami i zaryzykuję stwierdzenie, że ich nie osiągniesz.

3. PRZEJRZYJ KLUCZOWE OBSZARY I USTAL PRIORYTETY.

W każdym momencie życia co innego jest dla nas ważne. To, co było ważne, gdy byliśmy na studiach, niekoniecznie jest ważne teraz, gdy masz już swoją rodzinę, pracę i kredyt na mieszkanie. Są takie okresy w życiu, jak sesja, zmiana pracy czy urodzenie dziecka, gdzie w naturalny sposób jedne sprawy dominują nad innymi. Nawet intuicyjnie swój czas przydzielamy przecież temu, co w danym okresie ma najwyższy stosunek ważności do pilności. Jest to całkowicie zrozumiałe. Ważne, aby być na bieżąco z naszymi wartościami i z tym, jakie obszary w życiu i jakie role społeczne są aktualnie dla nas dzisiaj najważniejsze.  Nigdy nie zapominaj, że nie to, co deklarujesz, ale to czemu faktycznie przydzielasz swój czas, określa to, co jest dla Ciebie ta naprawdę ważne. Co tydzień wybierz z ważnych dla Ciebie obszarów, te o które zadbasz w nadchodzącym tygodniu. Zastanów się jaką jedną rzecz możesz zrobić w tym tygodniu w obszarze pracy, biznesu, zdrowia, rodziny, związku, rozwoju osobistego, czy wolontariatu, aby zadbać o ten obszar swojego życia lub rozwinąć się w roli: managera, partnera, rodzica, przyjaciela, czy wolontariusza?

4. ZAPLANUJ ODNOWĘ TYGODNIOWĄ.

Zaplanuj, co zrobisz w nadchodzącym tygodniu, w ramach odnowy w 4 obszarach: ciała, duszy, umysłu i relacji z innymi ludźmi. Odpoczynek jest dla nas tym, czym paliwo dla samochodu – nie zatankujesz, nie pojedziesz. Często problem nie jest czas, ale brak energii do działania. Jeśli biegniesz, nie znajdujesz czasu na odnowę – wypalasz się. Ważne, aby uświadomić sobie, że potrzebujemy regeneracji nie tylko w obszarze ciała, ale również ducha, umysłu i relacji z innymi. Dlatego w każdym tygodniu zaplanuj czas na odnowę w każdym z czterech obszarów.

5. SPRAWDŹ KALENDARZ.

„Życie to sztuka wyboru” – to moim zdaniem najmądrzejsze, co powiedziano o efektywności osobistej. Dlatego nadszedł czas na najważniejszy krok. Spójrz w swój terminarz. Czy masz zaplanowane jakieś wyjazdy, spotkania, wizyty u lekarza? Jakie czynności (np. obowiązki domowe) musisz wykonać osobiście, ponieważ nie możesz ich oddelegować lub zapłacić komuś za ich wykonanie? Zastanów się, ile realnie masz czasu po odjęciu rzeczy, które są ważne i pilne? Dokonaj ostatecznego wyboru i zdecyduj, które z zaplanowanych zdań wykonasz w ciągu najbliższego tygodnia, z których zrezygnujesz, a które zrobisz w innym terminie. Zapisz je na kartce, w kalendarzu, Planerze Tygodniowym lub gdziekolwiek, gdzie często zaglądasz. Odhaczaj na bieżąco to, co zrealizujesz, a jeśli okaże się, że zaplanowałeś za dużo, w kolejnym tygodniu zoptymalizuj swoje plany.

Jeśli w każdym tygodniu uważnie przydzielasz swój czas ludziom i sprawom, to w kolejnym będziesz miał możliwość skorygować obrany kurs, „nadrobić” w innym obszarze życia, który ostatnio świadomie odłożyłeś na bok. Nawyk cotygodniowego planowania nie pozwoli Ci zboczyć z obranego kursu, a Planer Tygodniowy – niczym kompas – będzie nawigował Cię w trakcie całego tygodnia.

Pobierz Planer Tygodniowy

Zapisz się na mój newsletter – POBIERZ bezpłatnie Planer Tygodniowy – i zaplanuj teraz swój następny tydzień! A jeśli chcesz nauczyć się wszystkiego o planowaniu tygodniowym – skorzystaj z 7-dniowego kursu ” Planowanie Tygodniowe w tydzień”

AK: Wiele osób zaczyna się uczyć języka wiele razy i ciągle zaczyna niemalże od początku. Jeżeli mógłbyś powiedzieć z Twojego punktu widzenia raz – jako przedsiębiorcy, który ma firmę zajmującą się nauczaniem języka, a dwa – jako osoba, która kiedyś też sama uczyła się języka angielskiego, na czym powinni się skupić ludzie, którzy chcą się w końcu nauczyć języka?

WJ: Wiesz co, myślę, że kluczowe jest przypomnieć sobie jak to było, kiedy byliśmy dziećmi. Gdy byliśmy małymi dziećmi, to stawaliśmy się w naturalnym procesie nativami języka polskiego. Często jak mówisz native w Polsce to masz na myśli Brytyjczyka lub Amerykanina, a tak naprawdę to każdy człowiek na świecie jest nativem swojego języka.

AK: Czyli takiego, który jest rodzimy dla niego, tak?

WJ: Dokładnie tak. Rodzimy, rdzenny, naturalny, ojczysty jezyk. Jak uczymy się naszego języka ojczystego to nie jest tak, że ktoś nam najpierw wykłada teorię, a potem próbujemy mówić. Tylko najpierw uczymy się słuchając, słysząc rodziców, słysząc bajki, słysząc dźwięki, które do nas dochodzą. I słuchając tego zaczynamy powoli powtarzać, szukać i znajdować wzorce, które łączą się w słowo, w całość. Dzięki temu zaczynamy zasilać nasze „źródełko”, nasz repertuar słów i zwrotów, które potem utrwalamy w procesie powtarzania. Bo czym jest język? Język to sklejka pojedynczych słów i fraz, które tworzą spójne zdanie. I dopiero jak idziemy do szkoły to dowiadujemy się, że jest coś takiego jak czasy i przypadki. O teorii dowiadujemy się dopiero w szkole, gdy praktykę mamy już za sobą. Natomiast ludzie, chcąc się nauczyć języka obcego, często robią dokładnie odwrotnie, czyli robią coś, co zaprzecza ich naturze.

AK: Czyli najpierw uczą się gramatyki?

WJ: Dokładnie. Najpierw chcą zrozumieć coś, co potem zaczną robić. I z racjonalnego punktu widzenia to brzmi dobrze. Ma sens. Przecież, gdy chcesz skorzystać z odkurzacza, to najpierw czytasz instrukcję, żeby zrozumieć jak to działa, a potem przystępujesz do odkurzania prawda?

AK: Ja nie…

WJ: No właśnie! Logiczne byłoby, żeby najpierw przeczytać instrukcję odkurzacza, a dopiero potem go użyć, ale w praktyce najszybciej uczymy się obsługi urządzeń, używając ich. Błąd jaki popełniamy w nauce języka jest taki, że próbujemy się go nauczyć w logiczny sposób, chcemy go najpierw zrozumieć, zanim zaczniemy go używać. A z nauką angielskiego jest trochę tak jak z odkurzaczem. Najszybciej nauczymy się go – stosując w praktyce.

WJ: Kolejnym błędem jest to, że na samym początku koncentrujemy swoją uwagę nie na tym co trzeba. Koncentrujemy się na rzeczach, które nie prowadzą do celu najszybszą drogą. Bo, jeśli naszym celem jest komunikacja, a z moich obserwacji wynika, że poza wąskim gronem osób, którym zależy np. na konkretnym certyfikacie, to większość osób nie ma kompletnie potrzeby nauki gramatyki samej w sobie. Warto ją liznąć, jak już się ma jakąś swobodę mówienia. Warto ją znać, żeby w ogóle zrozumieć, że jest coś takiego i mieć świadomość, że wypada mówić poprawnie żeby nie przynieść sobie wstydu. Ja na początku byłem trenerem, musiałem przerobić gramatykę. Zostałem też ukształtowany przez trochę inny system, który miał mnie przygotować do matury i egzaminów na studia. Natomiast widzę z perspektywy czasu, że nauczyłbym się języka dużo wcześniej gdybym od razu przeszedł do praktyki.

AK: Czyli, jeśli dobrze rozumiem receptą byłoby po prostu zacząć działać, tworząc sobie warunki podobne do tych, które mieliśmy będąc dziećmi? Jak to zrobić, jeśli dotychczas mieliśmy kontakt z językiem jedynie podczas zagranicznych wakacji? Co możemy zrobić, aby takim językiem się otoczyć? Czy są jakieś metody na to?

WJ: Zdecydowanie. Pierwsza metoda to wyrobić w sobie nawyk codziennego słuchania  materiałów w języku angielskim. To mogą być na przykład podcasty, na tematy, które nas interesują. I to nie musi być aktywne słuchanie, polegające na skupianiu się, by zrozumieć wszystko, co autor miał na myśli. Tylko może to być słuchanie na zasadzie soundtracku – słuchania w tle. Ważne, żeby ten dźwięk nie był muzyką, ponieważ muzyka to język często zniekształcony. Ciężko jest się uczyć z muzyki, ale z podcastów, gdzie jest prawdziwa mowa – jak najbardziej. To jest rozwiązanie dla osób, które nie mają czasu przysiąść i przez godzinę słuchać płyt z lekcjami angielskiego. Gdy ktoś mówi, że nie ma czasu na naukę języka, to ja zadaję pytanie, czy jeździsz samochodem na przykład z domu do pracy albo w delegację służbową? Jeśli tak, to jak spędzasz ten czas?

AK: Ja słucham audiobooków lub podcastów, ale większość ludzi słucha radia.

WJ: Dokładnie, a zamiast radia można sobie właśnie włączyć podcasty. Najlepiej jeśli masz taki zestaw głośnomówiący w aucie, wówczas możesz je sobie włączyć zamiast radia i codziennie słuchać, choćby jedynie fragmentów. Kiedy jeszcze sam byłem trenerem, dałem takie samo zadanie swoim uczniom. Co ciekawe podzielili się oni na dwie grupy, dwa obozy. Jeden obóz wykonywał zadanie bardzo skrupulatnie i codziennie słuchał conajmniej dwie godziny, a drugi obóz zawsze miał jakąś wymówkę, dlaczego tego nie zrobił. Po pierwszym tygodniu nie zaobserwowałem żadnych zmiany ani u jednych, ani u drugich. Po pierwszym miesiącu – nadal nic. Powoli zaczynałem wątpić, ale postanowiłem jeszcze przez chwilę kontynuować ten eksperyment. I co się okazało? Po 6 tygodniach osoby, które każdego dnia stosowały tzw. Passive listening (pasywne słuchanie), „nagle”, nie wiadomo skąd, miały zdecydowanie większą swobodę wypowiedzi i więcej rozumiały. Zapytani nie wiedzieli skąd znają struktury, które pojawiały się w ich wypowiedziach. Nauczyli się ich wyłącznie poprzez słuchanie „w tle”. Kluczem okazała się cierpliwość. 

AK: A my jesteśmy niecierpliwi?

WJ: Tak, chcemy tu i teraz. Mi osobiście nauczenie się języka angielskiego i dojście do obecnego poziomu zajęło około 10 lat, a są studenci, którzy poddają się zaledwie po pierwszym semestrze, tłumacząc się głównie brakiem talentu. Mi, mimo, że jestem postrzegany jako osoba z talentem zajęło to aż 10 lat, żeby być tak dobrym, jak jestem dzisiaj. Więc moja rada jest taka: take it easy, slow down :)

AK: Okej. Ale czy to oznacza, że trzeba przyjąć te 10 lat za standard?

WJ: Pierwsza rzecz, którą trzeba wziąć pod uwagę w kontekście tej liczby lat to, że ja szedłem tradycyjnym modelem, czyli przez pierwszych kilka lat wkuwałem gramatykę, która na tym etapie, w tak zaawansowanej formie, nie była mi kompletnie potrzebna. A po drugie te 10 lat było potrzebne żeby dojść do poziomu, na którym mogę nauczać innych. 95% osób, które chcą się nauczyć języka angielskiego nie potrzebują tak zaawansowanej wiedzy. Z moich obserwacji i osób z branży, z którymi współpracuję wynika, że potrzeba około 2 – 2,5 roku bardzo intensywnej, systematycznej nauki, najlepiej z nauczycielem.

AK: Myślisz, że warto to sobie postawić za cel? Nauczę się języka w 2 lata – 2,5 roku i planuję, że 2 razy w tygodniu będę chodzić na lekcję, a codziennie słuchać przez godzinę podcastów? Czy myślisz, że taka presja czasowa pomaga w nauce języka?

WJ: Zdecydowanie ma to przełożenie. 2,5 roku to jest spokojnie realne, bez większego pośpiechu, ale też bez lenistwa. Warto uczyć się z nauczycielem, ale również brać udział w otwartych eventach, których można znaleźć w niemal każdym większym mieście.

AK: Z tego, co wiem, sami prowadzicie taką inicjatywę. Możesz więcej powiedzieć o tym?

WJ: Jasne. Jako Talkersi organizujemy tzw. Social English Night – cotygodniowe otwarte spotkania z angielskim przy kawie albo piwie, takie szybkie randki z angielskim ;) Koncepcja jest bardzo prosta: Co tydzień w tej samej lokalizacji, w tym samym czasie, tego samego dnia mamy spotkanie, które trwa 90 minut, jest w 100% po angielsku i jest podzielone na 3 części. Na początku jest krótki speech, osoby, która są już zrzeszonym członkiem społeczności Social English Night. Potem następuje najbardziej ekscytujący i najbardziej wartościowy merytorycznie sposób nauki, czyli serie szybkich 5-minutowych rozmów z różnymi osobami, których celem nie jest znalezienie chłopaka, czy dziewczyny, jak w przypadku tradycyjnych szybkich randek, ale osłuchanie się z wieloma akcentami. Często osoby, które uczą się angielskiego przez dłuższy czas, zwłaszcza u jednego nauczyciela, mają trudności ze zrozumieniem obcokrajowców, którzy nie są nativami języka angielskiego i mówią z nietypowym akcentem. Na ostatnie 20 minut spotkania zmieniamy formułę z rozmów 1 na 1 na formę grupową (3-4 osoby). Prowadzimy spotkania w tej formule od ponad 2 lat, to ponad 150 spotkań. W tym momencie jesteśmy w 3 miastach w Polsce: Gdańsku, Gdyni i Poznaniu.

AK: Wow, super.

WJ: Moja receptą na szybką naukę języka jest połączenie nauki na kursie z takimi eventami, które dają regularny kontakt z językiem i wszechstronność językową oraz akcentową, do tego praca własna na przykład, w postaci pasywnego słuchania. Można do tego dodać również oglądanie filmów po angielsku. Na początku jeszcze można z napisami, ale  angielskimi. Oprócz tego warto czytać artykuły. I nawet, jeśli nie rozumiemy 100%, to próbować z kontekstu łapać o co chodzi. Generalnie unikać sprawdzania w słowniku, bo jeżeli sprawdzasz w słowniku, chcesz sobie przełożyć tekst jeden do jednego, to ryzykujesz sytuację, w której na przykład zwrot „dziękuję  z góry” zaczniesz tłumaczyć sobie w głowie jako „Thank you from the mountain” :)

AK: Klasyk.

WJ: I takich kwiatków jest mnóstwo, a właśnie one są pokłosiem tego, że w polskiej szkole i w naszej mentalności nauczycielskiej nie uczy się tego, żeby rozumieć z kontekstu, tylko uczy się sprawdź w słowniku. 

AK: Często ludzie obawiają się tego, że zostaną ocenieni, poniważ mówią niegramatycznie i popełniają błędy, więc wolą nie mówić nic, niż komunikować się, chociaż może nie w 100% idealnie. Masz jakiś pomysł na to, co zrobić z taką nieśmiałością, czy też brakiem pewności siebie przed mówieniem w obcym języku, głównie w języku angielskim?

WJ: Pierwszą kwestią jest właśnie to, o czym mówiłem, czyli pasywne słuchanie. Chodzi o to, że nasza podświadomość jest jak małe dziecko – nie używa racjonalnych argumentów. Powiesz sama sobie, no przecież nie ma się czego bać, no to podświadomość powie, aha, ja i tak bym się bała. I koniec. Natomiast z drugiej strony dlaczego nie boimy się raczej naszych rodziców, naszych bliskich, naszych sióstr i braci? Nie boimy się ich, ponieważ ich doskonale znamy. A dlaczego ich doskonale znamy? Bo mieliśmy z nimi mnóstwo interakcji w przeszłości i wiemy jak się zachowają, wiemy, jak zareagują na nasze konkretne zachowania i czujemy się komfortowo. I tak samo jest z każdą inną rzeczą, również z angielskim. Jeżeli zaczniesz słuchać pasywnie, twój umysł, nawet, jeżeli będzie miał styczność na przykład z Brytyjczykiem będzie miał taki podświadomy komunikat, z którego być może nawet sobie nie zdajesz sprawy, ale to jest coś w stylu: „skoro przez dwa miesiące codziennie słuchałem angielskiego i on mnie nie zjadł, nie umarłam, to widocznie nie musi być to takie straszne i dam temu szansę”. Więc to jest ten pierwszy krok.

Drugi jest taki, żeby zdać sobie sprawę, że ważniejsze od perfekcyjnej komunikacji jest skomunikowanie się. Gdy Polak wyjeżdża za granicę, zamiast powiedzieć „I go to the cinema yesterday”, to zastanawia się jakiego czasu powinien użyć Present Perfect czy Present Continuous. To jest pokłosie fetyszu teorii. Na spotkaniach Social English Night mamy taką kategorię jak „obserwator”, to są osoby, które mogą przyjść i na pierwszym spotkaniu nie mają obowiązku w ogóle wchodzić w interakcję, rozmawiać, odpowiadać na pytania. Mogą sobie chodzić i być takim wolnym słuchaczem, obserwować, przysłuchiwać się. W praktyce wystarcza 10 minut, by osoba, która zarzekała się, że nie chce aktywnie uczestniczyć w spotkaniu, sama zdecydowała się dołączyć do rozmowy. To jest wzorzec, który jest powtarzalny na każdym spotkaniu, w każdej lokalizacji. Dla mnie jest to wskazówka, że na początku trzeba się z językiem osłuchać w formie cyfrowej (podcasty, audiobooki), a następnie na żywo (spotkania, konwersacje), by zdać sobie sprawę, że lepiej jest powiedzieć „I got to the Cinema” niż rozważać wszystkie czasy i milczeć.

AK: Może dzieje się tak, gdy obserwatorzy dostrzegają, że inni ludzie też nie mówią perfekcyjnie, a mimo wszystko potrafią się skomunikować. Może to też dodaje takiej pewności siebie w tym mówieniu i przełamywaniu barier.

WJ: Bardzo się cieszę, że to powiedziałaś i w ogóle chcę się odnieść do jednej ważnej rzeczy, że według danych 60% Brytyjczyków nie zdałoby testu z gramatyki. I z jednej strony możemy się złapać za głowę, ale z drugiej strony możemy zadać pytanie, gdybyś miała dziś zdawać egzamin z gramatyki języka polskiego to myślisz, że byś zdała?

AK: Myślę, że mogłoby być ciężko.

WJ: No właśnie.

AK: Ostatnio byłam na szkoleniu, gdzie prowadząca – native speakerka z Wielkiej Brytanii – powiedziała pół żartem pół serio: ja to się was Polacy boję, bo wy znacie gramatykę angielską lepiej niż ja.

WJ: Dokładnie. To jest w ogóle esencja. Po pierwsze sami native speakerzy języka angielskiego często znają go gorzej od nas, ponieważ oni nie przerabiali teorii w takim zakresie jak my. Podobnie jak my raczej znamy namiastkę teorii języka polskiego i  rozwijaliśmy go raczej instynktownie. 

AK: Czyli można w zasadzie powiedzieć, że kluczem do tego żeby zacząć mówić w języku angielskim jest po prostu opuszczenie swojej strefy komfortu i odważenie się mówić. Dobrze myślę?

WJ: Tak. To jest tak samo jak z nauką chodzenia. Nauczyliśmy się chodzić, bo odważyliśmy się na pierwszy krok.

AK: Teraz rozumiem, dlaczego waszym hasłem przewodnim jest „Przełamujemy bariery językowe”. Czy możesz w takim razie trochę więcej powiedzieć o tym, jakimi metodami pracujesz? Jak wygląda lekcja w Tokersach?

WJ: Po pierwsze 100% pracy z naszym lektorem jest w języku angielskim, natomiast co ważne, wszyscy nasi lektorzy są z Polski. Mają polski background, natomiast nie używają w czasie lekcji języka polskiego, jest to zabronione. Dlaczego są z Polski? Dlatego, że dzięki temu mają większą empatię i zrozumienie dla ucznia, który się uczy angielskiego, ponieważ oni też kiedyś byli, na tym miejscu, jak on. Gdybyśmy zatrudniali nativów to prawdopodobnie oni by tej empatii nie mieli, bo uczyli się języka w inny sposób – instynktowne. Nie ma też żadnej gramatyki, nie ma żadnych ćwiczeń tematycznych na zajęciach. Jest rozmowa, która jest dokumentowana i potem przesyłana do studenta, dzięki czemu ma on informację co należy usprawnić. Odsłuchujesz jakie robisz pomyłki, błędy, ale w narracji pozytywnej. Zaznaczymy od tego, co zrobiłaś dobrze lub to, co potrafiłaś, co przez jakiś czas robiłaś i szukamy wzorca, który do tego doprowadził. A po trzecie wymowa i słówka. Na tej bazie też są zadawane zadania domowe, które pozwalają to utrwalić i usprawnić. Jako zadania domowe, studenci otrzymują np. filmy do obejrzenia, podcasty do przesłuchania, czy artykuły do przeczytania, ale zawsze temat pochodzi z zakresu ich zainteresowań. Są też zadania pisemne: maile, krótkie eseje na bazie tych słów, które pomyliłaś podczas lekcji. Jeśli jest potrzeba, to przygotowujemy w drobnym zakresie pracę nad gramatyką, ale obowiązkowo poza lekcją. Czyli na lekcji nie ma czasu na gramatykę. Przerabiasz ją w domu samodzielnie, sprawdzasz ją sobie samodzielnie, a nasz nauczyciel, który wchodzi w rolę trenera sprawdza, czy zrobiłaś tę pracę domową z gramatyki.

AK: Nauka języka to inwestycja, jakie są Twoim zdaniem 3 główne powody, dla których warto w dzisiejszych czasach uczyć się języka angielskiego?

WJ: 5 lat temu przeprowadzono badania na polskim rynku, które miały pokazać jak znajomość języka obcego przekłada się na zarobki. Okazało się, że statystycznie, osoby znające dobrze przynajmniej jeden język obcy, zarabiają 1300 zł więcej miesięcznie. Drugi powód jest taki, że znakomita większość najbardziej wartościowych treści na świecie powstaje w języku angielskim. Znając język i czytając te materiały w oryginale masz szansę zrozumieć, co naprawdę autor miał na myśli, zamiast zadawać się na tłumaczenie, które nie zawsze jest akuratne. To dotyczy nie tylko książek, czy blogów, ale również filmów. Ponadto obecnie ponad 60% rozmów w biznesie na świecie jest prowadzonych po angielsku. Nie chodzi tylko o negocjacje handlowe, ale również o rozmowy z klientami, rozmowy rekrutacyjne itp. 

AK: Bardzo Ci serdecznie dziękuję. Jeszcze na koniec powiedz, gdzie możemy Cię znaleźć.

WJ: Na żywo możecie nas znaleźć w Gdyni, Gdańsku i Poznaniu, podczas Social English Night – otwartych, bezpłatnych spotkaniach z angielskim przy kawie, które organizujemy co tydzień. A jeśli chodzi o Internet to zapraszamy na nasza stronę www.talkersi.pl i nasz fanpage www.facebook.com/talkersi

AK: Super. Bardzo dziękuję za wywiad

WJ: Dziękuję również!

Jesteś zajęty przez cały dzień, a mimo to masz wrażenie, że nic nie zrobiłeś? Zaczynasz mnóstwo nowych projektów, ale niewiele z nich tak naprawdę kończysz? A może znów zostałeś pominięty przy awansie i frustrujesz się, że nikt nie dostrzega Twojej ciężkiej pracy?

Niezależnie od tego, czym się zajmujesz i w jakiej branży działasz, istnieje jeden uniwersalny czynnik, który może zadecydować o tym, jak szybko i czy w ogóle odniesiesz zawodowy sukces.

Tym czynnikiem jest twoja produktywność.

Sprawdź, co stoi na drodze do Twojego zawodowego sukcesu!

Zawsze jesteś online

Zacznijmy od samego początku. Jaka jest pierwsza czynność, którą robisz po przyjściu do pracy? Kawa się nie liczy :) Założę się, że zaglądasz do skrzynki mailowej i sprawdzasz, czy wpadło jakieś nowe zadanie. Mam rację? To przecież oczywiste, powiesz, twoim obowiązkiem jest przecież sprawdzać pocztę i reagować na wpadające zadania. Hmm, jeśli pracujesz na infolinii, trudno mi się będzie z Tobą nie zgodzić, ale jeśli jesteś specjalistą i pracujesz projektowo, to odpowiedź brzmi: nie!

Nie jest twoim obowiązkiem reagować na wszystko, co wpada do twojej skrzynki w czasie rzeczywistym. Nie pracujesz na czacie, czy helpdesku. Nic się nie stanie jeśli odpowiesz na maila za dwie godziny. Wierz mi, jeśli coś nie może poczekać dwie godziny, prędzej dowiesz się o tym przez telefon lub osobistą rozmowę niż z maila.

Twoim prawdziwym obowiązkiem jest stać na straży własnych priorytetów, aby terminowo i na najwyższym poziomie dostarczać zadania, do realizacji których Cię zatrudniono. Twoja efektywność nie ucierpi, jeśli będziesz sprawdzał pocztę 3-4 razy dziennie, zamiast co 5 minut, ale zdecydowanie przysłuży Ci się praca offline nad kluczowymi projektami.

Zapewnij sobie 30- lub 60-minutowy blok czasowy z samego rana, aby popracować nad kluczowym projektem. Zanim wpadniesz w wir tzw. bieżączki i priorytetów innych ludzi, zadbaj o swoje cele. Wyłącz pocztę, internet, wycisz telefon, zamknij się w gabinecie lub sali konferencyjnej i zanurz się w zadaniu. Niezależnie od dalszego scenariusza tego dnia, będziesz mieć pewność, że kluczowe projekty, są na właściwych torach.

Nie znasz swoich priorytetów

No dobrze ale skąd mam wiedzieć, na czym powiniem się koncetrować? Jest tyle pilnych rzeczy do zrobienia, spotkań, ciągle ktoś czegoś ode mnie chce, no i jeszcze ta cała papierologia. Co robić, jak żyć?

Po pierwsze, musisz mieć jasność, co jest w zakresie Twoich obowiązków, a co w nim nie jest. Jakie są cele firmy, w której pracujesz i jaki jest twój udział w realizacji tych celów. Czyli innymi słowy, za co ci płacą i z czego cię rozliczą za miesiąc, kwartał, czy rok. Powinno to być oczywiste, ale nie jest. Bez tego będziesz błądzić po omacku próbując zadowolić przełożonego, bez żadnej gwarancji sukcesu. Dlatego jeśli jeszcze tego nie zrobiłeś, umów sie na szczerą rozmowę ze swoim szefem. Jeśli będziesz mieć jasność, czego od Ciebie oczekuje, będziesz w stanie samodzielnie zarządzać swoją bieżącą pracą, a nawet przekraczać oczekiwania.

Po drugie, skoncetruj sie na zadaniach, które tylko ty możesz wykonać. Jeśli część zadań możesz delegować lub zlecić ich realizację podwykonawcy – zrób to. Zwolnisz własne zasoby i włożysz więcej czasu i energii w zadania, które mają większe przełożenie na twój zawodowy sukces.

Po trzecie zajmuj się zadaniami, które mają najwyższy stosunek pilności do ważności. Odradzam stosowanie sztywnych zasad jak FIFO (First In First Out), pierwsze zadanie, które wpłynęło jest realizowane jako pierwsze, czy LIFO (Last in Last Out) – ostatnie weszło, pierwsze wychodzi, ponieważ żadna z tych zasach nie uwzględnia twoich priorytetów. Można tak zaprogramować robota, ale nie człowieka. Kieruj sie tym, co ważne, ale bierz też pod uwagę jak bardzo jest to pilne. Możesz dobrać sobie skalę pilności i ważności i przemnożyć jedno przez drugie, jeśli chcesz by ten system był odrobinę mniej subiektywny. Prawda jest jednak taka, że to ty musisz wiedzieć najlepiej, które zadanie ma pierwszeństwo przed innymi. Ponieważ tylko ty wiesz, ile czasu zajmie jego realizacja, jakich zasobów potrzebujesz, jaka jest ich dostępność i wreszcie, jakie jakie jest ryzyko, że coś pójdzie nie tak, co określi bufor czasowy potrzebny do tego zadania.

Nie masz planu

Kiedyś usłyszałam pewne stwierdzenie, które zawsze przychodzi mi do głowy, gdy myślę o planowaniu pracy: „Jeśli idziesz rąbać drewno, nie żałuj czasu, by naostrzyć siekierę”. To takie logiczne! Ale ile razy zabieramy się za działanie bez żadnego planu? Gdy masz przed sobą ważny projekt, poświęć czas, aby dobrze go przemyśleć i zaplanować właściwą kolejność działań, rozdzielić obowiązki i ustalić harmonogram. Jak mówi Brian Tracy, minuta planowania oszczędza 10 minut pracy. Ja na co dzień, zarówno w życiu zawodowym jak i prywatnym, korzystam z systemu planowania tygodniowego, który działa jak kompas i wskazuje najważniejsze zadania do zrobienia w danym tygodniu. Na początku każdego tygodnia przeglądam swoje cele oraz aktualne statusy kluczowych projektów i świadomie decyduję, co zrobię w nadchodzącym tygodniu, aby posunąć je naprzód. Nie określam dokładnej daty. Patrzę na tydzień jak na odcinek czasu, w którym każdy moment wykonania tego zadania będzie odpowiedni. Dzięki temu mam pewność, że w każdym tygodniu zrobię kolejny, ważny krok w kierunku swoich zawodowych celów, a jednocześnie zapewniam sobie luz decyzyjny, by mieć przestrzeń na sprawy niezapowiedziane, ale ważne i pilne. Planowanie tygodniowe jest wspaniałym narzędziem, które pomoże Ci odzyskać równowagę nie tylko w życiu zawodowym, ale przede wszystkim prywantym. Jeśli potrzebujesz zmiany, zainteresuj się kursem Planowanie Tygodniowe.

Rozpaczliwie potrzebujesz systemu

Co robisz, gdy do twojej skrzynki wpada mail z zadaniem? Wykonujesz je od razu, wpisujesz do kalendarza, na listę zadań do zrobienia, czy może wielokrotnie do niego wracasz nie mogąc podjąć decyzji co z nim zrobić? A co ze starszymi zadaniami?

Niech zgadnę, nadal są w twojej skrzynce odbiorczej? :) Jeśli uśmiechasz się teraz i w duchu krzyczysz „cholera, zgadłaś!” to potrzebujesz dobrego systemu i to natychmiast!

Ustaliliśmy już, że przegląd skrzynki robimy 3-4 razy dziennie, a nie co 5 minut, ale jak dokładnie powinien wyglądać taki przegląd?

Moja ulubiona metoda nazywa się GTD (Getting Things Done) i została stworzona przez Davida Allena. Opracował on prosty schemat postępowania, który możesz pobrać na swój komputer i powiesić w widocznym miejscu, by posiłkować się nim zanim wejdzie Ci w krew. Zgodnie z metodologią GTD, gdy otwierasz maila i zapoznajesz się z jego treścią w pierwszej kolejności odpowiadasz na pytanie:

• Co to jest? Zadanie, informacja, a może śmieć?
• Drugie pytanie brzmi: Czy coś trzeba z tym zrobić? Zasadniczo dopuszczalne są dwie odpowiedzi: tak lub nie :) Jeśli „nie”: wyrzucasz maila do kosza, archiwizujesz, lub umieszczasz w folderze kiedyś/może, który jak mawia Allen jest „parkingiem dla projektów”, o których nie chcesz o zapomnieć. Jeśli odpowiedziałeś „tak”, określ jakie jest dokładnie pierwsze, najbliższe działanie. Z mojego ponad 5-letniego doświadczenia w pracy z tą metodą wynika, że jest to najbardziej newralgiczny czynnik. Różnica pomiędzy źle, a dobrze sformułowanym zadaniem, jest taka jak pomiędzy „rozliczyć budżet”, a „wygenerować raport zapłaconych faktur”. Określamy pojedyncze zadanie, będące precyzyjną informacją, co konkretnie mamy zrobić.

Jeśli zadanie jest na tyle małe, że zajmie nie więcej niż 2 minuty, robimy je od ręki. Jeśli wymaga dłuższej chwili, odkładamy je na później wpisując albo do kalendarza (jeśli musi zostać wykonane w konkretnym terminie), albo na listę następnych zadań do zrobienia w najbliższym możliwym momencie. Jeśli do realizacji danego zdania, wymagane jest więcej niż jedno działanie nazwywamy to w GTD projektem i trzymamy dodatkowo na liście projektów.

Ważne! Każdy mail otwierasz tylko raz! Koniec z ciągłym wracaniem do maili i traceniem czasu na powtórne wchodzenie w temat. W skrzynce odbiorczej mają prawo znajdować się tylko nieotwarte maile.

Uff, chyba krócej nie da się przedstawić tej metody :) Jeśli chcesz zgłębić szczegóły kliknij tu, napisałam na ten temat serię 3 postów.

Rozpraszasz się

Wszyscy wiemy, jak trudno jest wejść w stan pełnej koncentracji, a jeszcze trudniej w nim wytrwać przez 30- 40- czy 60 minut. Nie ułatwiasz sobie tego zadania, jeśli przez cały dzień masz włączony internet, bombardują Cię powiadomienia o nowych lajkach, tweetach, telegramach, czy smsach. Jeśli chcesz pracować efektywnie – usuń rozpraszacze. Wyłącz powiadomienia, wycisz prywatny telefon, wyloguj się ze wszystkich miejsc, w których wsiąkasz na długi czas i wyłącz opcję pamiętania haseł. Im trudniej będzie Ci dostać się do tych miejsc, tym rzadziej będziesz to robić.

Dobra wiadomość jest taka, że jeśli masz czas na na media społecznościowe i prywatę, to masz więcej czasu na realizację swoich obowiązków niż potrzebujesz. Oznacza to, że możesz zainwestować pozostały czas w swój przyszły awans. Jak? Pokaż, że nie tylko doskonale zarządzasz sobą i swoją pracą, ale stać Cię na dużo więcej. Wyjdź z inicjatywą. Zgłoś się do nowego projektu lub przedstaw własny pomysł, który pomoże firmie jeszcze lepiej realizować jej cele. Nie licz na to, że jedynie dobrze wykonując swoją pracę, ktoś cię dostrzeże i awansuje. To nie jest nagroda, którą firma przyzna ci za wysługę lat. Ty i tylko ty jesteś odpowiedzialny, za pokazane szefowi, że twoje kompetencje oraz postawa przekraczają obecne stanowisko. Pamiętaj, najpierw pracujesz więcej niż Ci za to płacą, aby później dostawać więcej, niż wynika to z Twojej pracy. Kariera się sama nie zrobi, dlatego zamiast siedzieć na Fejsbuku zakasaj rękawy i zawalcz o swój sukces!

Pamiętaj nie to, ile pracujesz, ale jak mądrze pracujesz określi twój zawodowy sukces.